25 บาท เป็นค่าตั๋วรถไฟของฉัน และสามารถนั่งรถไฟสายนี้ได้ 3 สถานี ที่ ๆ บริเวณนี้ อากาศดีมาก ลมพัดเย็นสบาย แถมบันไดที่ขั้นไปชาญชลายังเป็นบันไดเลื่อนอีกด้วยแต่เสียดายที่มันหยุดนิ่ง(แล้วจะมีบันไดเลื่อนไว้ทำไม) เมื่อฉันพาตัวเองมาหยุดน่าบันไดเลื่อนพร้อมขยับขาขวาเพื่อที่จะก้าวไปข้างหน้า บันไดเลื่อนตัวที่ฉันพึ่งจะบ่นไปเมื่อสักครู่ก็ขยับตัวพาฉันขึ้นไปพร้อมกับเสียงตะโกนมาจากแม่บ้านว่า มันเป็นระบบอัตโนมัตินะน้อง เซ็นเซอร์ ๆ
อาจเป็นเพราะว่าการเดินทางมาสถานีนี้ไม่สะดวก จึงมีผู้โดยสารที่นั่งรอไม่มากนัก ชาญชลาดูอืมครึม ดูเหมือนแสงสว่าง ไม่เพียงพอ และที่สำคัญ ลมไม่พัดโชยเหมือนชั้นขายตั๋ว สังเกตุได้จากการคนที่นั่งรออยู่ก่อนพัดโบกกันใหญ่ ฉันเองพอนั่งไปสักพักก็เริ่มมีเหงื่อออกตามใบหน้า จนอดไม่ได้ที่จะยกแขนมาปาดเหงื่อ นี่ฉันกับคนเหล่านี้ต้องรอรถไฟ 9 นาที ในที่แบบนี้เหรอ
ไม่กี่อึดใจต่อมา รถไฟก็พาฉันมาส่งฉันที่สถานีที่เชื่อมต่อกับรถไฟฟ้าไต้ดิน ฉันต่อรถไฟฟ้าได้ดินไปสถานีสุขุมวิท แล้วเดินต่อไปอีกนิดเดียวก็ถึงแล้วหละ สสท. วันนี้ฉันก็เรียนอย่างมีความสุข ครูให้หัดเขียนตัวอักษร คาตากานะ การอ่านตัวเลข หลักพันขึ้นไป
หลังจากเรียนเสร็จแล้ว ฉันก็เลือกใช้บริการเส้นทางเดิมกับที่ฉันเดินทางมา รถไฟฟ้าไต้ดินจากสถานีสุขุมวิทมาส่งฉันที่สถานีเพชรบุรี และสิ่งที่ฉันได้เห็นก็คือ
ฉันดีใจที่โครงการน้ำประปาดื่มได้ มีประโยชน์ ถึงแม้ว่าฉันไม่เคยเห็นคนใหนดื่มน้ำประปาตามโครงการนี้ก็ตาม อาจเป็นเพราะพวกเขาไม่สะดวกที่จะดื่ม ไม่มั่นใจว่าน้ำในโครงการนี้สะอาดหรือไม่ หรือว่าฉันมีเงินพอที่จะซื้อน้ำดื่มเองได้ หรือแม้แต่เหตุผลใด ๆ ก็ตาม
ฉันรักประเทศไทย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น