วันพุธที่ 18 พฤษภาคม พ.ศ. 2554

ฉันรักประเทศไทย # 2

    วันนี้ฉันพาพี่คนหนึ่งไปทำเรื่องโอนรถที่ขนส่งบางขุนเทียน ฉันแปลกใจมากที่มีผู้มาใช้บริการมากมายขนาดนี้   คาดเดาคร่าว ๆ จากสายตา น่าจะเกิน 2000 คน  ฉันจึงได้ส่งพี่คนนั้นแค่ประตูทางเข้าเท่านั้นเอง
   ฉันขับรถต่อไปประมาณ 20 เมตร ก็สะดุดกับป้ายวัดหัวกระบือ ฉันหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าไปตามถนนเล็ก ๆ ที่กำลังสร้าง ด้วยความขรุขระของถถน ทำให้ฉันต้องคลาน แล้วก็คลานไปเรื่อย ๆ รถก็โยกไป เยกมา ตามจังหวะหลุมจนฉันแทบจะรากแตกทีเดียว
    เมื่อมาถึงวัดหัวกระบือ ฉันก็พบกับกอง หัวกระบือ กองมหึมา  ฉันไม่กล้าไปถามไคร ๆ หรอกว่าหัวกระบือเหล่านี้มาจากใหน  นอกจากหัวกระบือแล้ว ที่วัดนี้ก็น่าจะเป็นสถานที่ผูคนนิยมมาสะเดาะเคราะห์ เพราะเห็นมี..... เขาเรียกว่าอะไรหละ .....   เอาเป็น...ฉันเรียกสิ่งเหล่านั้นว่า  "สิ่งที่ใช้ในการสะเดาะเคราะห์ เสริมดวงชะตาบารมี แก้ปีชง"  ..... ประมาณนี้แหละครับ หากใครตองการทำสิ่งเหล่านี้ก็มาที่วัดนี้ได้นะครับ
   ฉันนึกออกว่าอยากจะซื้อเกลือทะเลไปใช้ในที่ทำงานหักหน่อย ฉันจึงมุ่งหน้าไปทางสมุทรสงคราม ที่ฉันเคยผ่านไปบ่อย ๆ แถว ๆ บ้านนาโคก แถว ๆ นั้นจะมีร้านขายเกลือทะเลอยู่ข้างทางเยอะมาก ๆ    ฉันมาถึงแล้ว และฉันขับชลอ ๆ ดูร้านขายเกลือไปเรื่อย แต่ยังไม่รู้ว่าจะเลือกร้านใหน ใช่ครับ มันเยอะมากจริง ๆ จนฉันต้องตัวสินใจเลือก.....  เอาวะ ร้านนี้หละกัน .....

  เจ้าของร้านรีบออกมาต้อนรับด้วยท่าทางเป็นมิตร

  ฉัน           : เกลือพวกนี้ขายยังไงครับ ฉันชี้ไปที่ถุงเกลือขนาดประมาณ 5-6 กิโล
  เจ้าของร้าน : ถุงละ 50 บาทครับ
 ฉัน            :  อืมมมมมม   ฉัดกำลังคิดว่าจะต้องซื้อเกลือมากมายแค่ใหน
 เจ้าของร้าน  : ถ้าซื้อเยอะ เอาเป็นกระสอบดีใหมครับ ถูกกว่า โลละบาท
 ฉัน            :  เอ๊ะ ๆ        
 เจ้าของร้าน  :    ถ้าซื้อแบบแบ่งขาย จะกิโลละ 8 บาท ถ้าเอาเป็นกระสอบจะกิโลละ 7 บาท   กระสอบละ 180 บาท ครับ


  คิดในใจ..  กิโลละ 7 บาท ถ้า กระสอบละ 180 บาท จะมีกี่กิโลแน่ นะ มันหารไม่ลงตัวนี่หว่า เอาวะ

ฉัน             : ถ้าซื้อ 2 ถุงลดได้ใหมครับ
เจ้าของร้าน   : ซื้อสองถุงลดไม่ได้ครับ แต่ถ้าซื้อสามถุงขึ้นไป ลดได้ครับ
ฉัน             : อ้าวววว  เหรอครับ งั้น เอาสองถุงก็พอครับ

    เจ้าของร้านยกไปใส่หลังรถให้ฉัน สองกระสอบตามที่ฉันต้องการ พร้อมกับถือเกลือถุงเล็กขนาดประมาณ 2 กิโล มาให้ฉันพร้อมกับบอกว่า
    "ถุงนี้ผมแถมให้ เห็นน้องไม่ต่อพี่เลยแถมให้ "  เจ้าของร้านยังบอกอีกว่า เกลือถุงนี้เป็นเกลือพิเศษ เรียกว่า ดอกเกลือ คือเกลือทะเลที่เกิดบนผิวน้ำนั่นเอง ซึ่งถือว่าเป็นสุดยอดแห่งเกลือเลยครับ เฮอะ ๆๆๆ

ฉันได้เกลือแล้วก็จะกลับหละครับ แต่ฉันแวะซื้อลิ้นจี่ก่อน ที่นี่เองก็มีเรื่องให้ฉุกคิดอีกเหมือนกันแต่เอาใว้ทีหลังจะเล่าให้ฟังเพราะตอนนี้ฉันต้องรีบไปรับพี่ที่ฉันทิ้งเอาใว้ที่ขนส่งก่อนหละกันนะครับ
  ฉันกลับมาที่ขนส่งอีกครั้ง แต่รถที่มาติดต่อธุระที่นี่ก็ยังไม่ลดลงแต่อย่างใด เนื่องจากมีรถมากจึงทำให้ฉันได้เห็นสิ่งนี้หรือเปล่า???????
ฉันเห็นว่ามีรถวิ่งสวนฉันออกไปแล้วสองคันในขณะที่อีกคันนี้ ก็กำลังเลี้ยวตามมา  แต่ฉันเห็นว่าลูกศรสีเหลืองนั้น ชี้ไปทางเดียวกับฉัน  หรือว่า ขนส่งอนุญาติให้รถสามารถย้อนศรในเส้นที่ทาสีเหลืองได้ 

   แต่ที่น่าสนใจกว่ารถสองคันนี้นที่สวนฉันออกไปก็คือ รถสองคันแรกนั้นถูกเจ้าหน้าที่โบกให้ขับรถสวนฉันออกไป ขณะที่รถคันที่สามนั้นไม่ให้ออกไป ฉันดีใจที่เจ้าหน้าที่ไม่อนุญาติให้รถคันที่สามขับย้อนศรออกไป ฉันดีใจที่รถคันที่สามยอมหันหัวกลับ ฉันดีใจที่เห็นเหตุสิ่งเหล่านี้ได้ที่นี่ เพราะฉันคงรู้ศึกธรรมดาถ้าฉันเห็นภาพนี้ที่อื่น   ฉันรักประเทศไทย
  
  
 

วันจันทร์ที่ 9 พฤษภาคม พ.ศ. 2554

ฉันรักประเทศไทย

เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ฉันได้ไปเรียนภาษาญี่ปุ่นที่สสท. ฉันเดินทางด้วยรถไฟฟ้าสายสุวรรณภูมิ-พญาไท หรือที่เรา ๆ เรียกว่า แอร์พอร์ทลิ๊งค์ นั่นเอง ฉันให้พี่ไปส่งที่สถานีตอนเที่ยงตรง ฉันก้าวขึ้นบันไดฉับพลันคิดว่า น่าจะเป็นบันไดเลื่อนนะเพราะว่าจากพื้นขึ้นชั้นสองก็สูงพอสมควร แต่ก็ช่างเหอะ ที่สถานีนี้ ฉันสามารถซื้อตัวได้โดยตรงกับเจ้าหน้าที่ที่คอยให้บริการ
     25 บาท เป็นค่าตั๋วรถไฟของฉัน และสามารถนั่งรถไฟสายนี้ได้ 3 สถานี   ที่ ๆ บริเวณนี้ อากาศดีมาก ลมพัดเย็นสบาย แถมบันไดที่ขั้นไปชาญชลายังเป็นบันไดเลื่อนอีกด้วยแต่เสียดายที่มันหยุดนิ่ง(แล้วจะมีบันไดเลื่อนไว้ทำไม) เมื่อฉันพาตัวเองมาหยุดน่าบันไดเลื่อนพร้อมขยับขาขวาเพื่อที่จะก้าวไปข้างหน้า บันไดเลื่อนตัวที่ฉันพึ่งจะบ่นไปเมื่อสักครู่ก็ขยับตัวพาฉันขึ้นไปพร้อมกับเสียงตะโกนมาจากแม่บ้านว่า มันเป็นระบบอัตโนมัตินะน้อง เซ็นเซอร์ ๆ

  อาจเป็นเพราะว่าการเดินทางมาสถานีนี้ไม่สะดวก จึงมีผู้โดยสารที่นั่งรอไม่มากนัก ชาญชลาดูอืมครึม ดูเหมือนแสงสว่าง ไม่เพียงพอ และที่สำคัญ ลมไม่พัดโชยเหมือนชั้นขายตั๋ว สังเกตุได้จากการคนที่นั่งรออยู่ก่อนพัดโบกกันใหญ่ ฉันเองพอนั่งไปสักพักก็เริ่มมีเหงื่อออกตามใบหน้า จนอดไม่ได้ที่จะยกแขนมาปาดเหงื่อ  นี่ฉันกับคนเหล่านี้ต้องรอรถไฟ 9 นาที ในที่แบบนี้เหรอ

  ไม่กี่อึดใจต่อมา รถไฟก็พาฉันมาส่งฉันที่สถานีที่เชื่อมต่อกับรถไฟฟ้าไต้ดิน ฉันต่อรถไฟฟ้าได้ดินไปสถานีสุขุมวิท แล้วเดินต่อไปอีกนิดเดียวก็ถึงแล้วหละ สสท.   วันนี้ฉันก็เรียนอย่างมีความสุข ครูให้หัดเขียนตัวอักษร คาตากานะ  การอ่านตัวเลข หลักพันขึ้นไป

หลังจากเรียนเสร็จแล้ว ฉันก็เลือกใช้บริการเส้นทางเดิมกับที่ฉันเดินทางมา รถไฟฟ้าไต้ดินจากสถานีสุขุมวิทมาส่งฉันที่สถานีเพชรบุรี และสิ่งที่ฉันได้เห็นก็คือ 
 

ฉันดีใจที่โครงการน้ำประปาดื่มได้ มีประโยชน์ ถึงแม้ว่าฉันไม่เคยเห็นคนใหนดื่มน้ำประปาตามโครงการนี้ก็ตาม อาจเป็นเพราะพวกเขาไม่สะดวกที่จะดื่ม ไม่มั่นใจว่าน้ำในโครงการนี้สะอาดหรือไม่ หรือว่าฉันมีเงินพอที่จะซื้อน้ำดื่มเองได้ หรือแม้แต่เหตุผลใด ๆ ก็ตาม
     ฉันรักประเทศไทย

วันพฤหัสบดีที่ 5 พฤษภาคม พ.ศ. 2554

เพลงของพ่อ - หลอกยิ่งกว่าผี

ฉันกลัวแล้วเออเธอจ๋า อย่ามาหลอกหลอน 
ร่างงามอรชร ฉันกลัวกว่าผีปีศาจ
ก่อนเธอบอกรัก ทิ้งฉันอกหักให้อยู่อนาถ
ทุกวันฉันหวาด เพราะเธอตัดสวาทจากฉัน
ฉันกลัวแล้วเออ เพราะเธอหลอกยิ่งกว่าผี
ทุกวันทุกวี่ ฉันนี่ยังไม่หายสั่น
เธอยังไม่ตาย แต่ใจเฮั้ยนกว่าผีหลายพัน
ผู้ชายต่างกลัวทั่วกัน เพราะเธอนั้นเที่ยวหลอกลวงเขา
อย่ามาจ๊ะจ๋าถ้อยคำอ่อนหวาน
ได้ยินแล้วสั่น เสียงเธอหวานกว่านางนากหลายเท่า
หากเธอโผลล่มาตรงหน้า ตอนที่ฉันปวดเบา
คงฉี่ราดแน่แล้วสิเรา ปากตะโกนโดนเธอหลอกอีกแล้ว
ฉันกลัวแล้วเอาขอเธอจงไปที่ชอบ
รักเราไม่สมประกอบ จงไปที่ชอบเถิดนะน้องแก้ว
วิมาณรักพัง ความหวังที่เคยเพริดแพร้ว
เธอพรากจากฉันเสียแล้ว ขอให้น้องแก้วจงไปที่ชอบ