RBS # 4 กิ๊บเซต

เช้าแล้ว ผมรีบตื่นมาสูดอากาศยามเช้า เช่นเดียวกับเหล่าอาสาอีกหลาย ๆ คนที่คิดตรงกัน อากาศยามเช้าที่นี่สดชื้นยิ่งนัก นกกระจิบตัวน้อยที่ตื่นมารับอรุณต่างส่งเสียงเจื้อยแจ้วมาตามสายลม ประตังว่ากำลังปลุกเหล่าอาสาที่ยังคงหลับใหลให้ตื่นขึ้นมา ไม่นานนักผมต้องตัดใจจากบรรยากาศเหล่านี้เพื่อไปทำภารกิจส่วนตัวกันสักนิด (ข้าศึกบุก เง้อ)


เจ้าเพื่อนใหม่ยังคงหลับใหลอยู่ภายในเต็นท์ที่อบอุ่น ในขณะที่ผมเองกำลังตัดสินใจว่าจะปลุกเพื่อนใหม่นั่นเอง

อาสาครับ ตื่นได้แล้วนะครับ ใครที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วเชิญไปรับแจกกิ๊บเซตและทานกาแฟ ที่ศาลา 108 ก่อนนะครับ นะครับ (เฮ้อ โล่ง นึกว่าจะต้องปลุกเองซะแล้ว)

ผมเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัวเมื่อรู้ว่าจะได้ใส่เสื่อสีม่วงในอีกไม่กี่อึดใจ ผมยื่นมือที่สั่นเท่าเล็กน้อย(พยายามเกร็งไว้ อายเขา) ไปรับกิ๊บเซตจากทีมงานพร้อมกับเอ่ยปากขอบคุณ ทันใดนั้นเองทีมงานท่านหนึ่งก็พูดขึ้นดังๆว่า (จำได้นะว่าเป็นผู้หญิง)

“แล้วน้องจะใส่หมวกได้ไหมเนี้ยย “

เท่านั้นแหละ ทำนบที่อืมครืมก็ถูกกลบเสียงฮา ดังลั่นของเพื่อนๆอาสาที่ยืนอยู่รายรอบ (บ้างก็ชื่นชมกับกิ๊บเซต บ้างก็ทานเครื่องดื่ม เช่น ชา กาแฟ ) ในเวลาเดียวกับที่ผมยังตกอยู่ใน ภวังค์ ของความอาย แล้วรีบปลีกตัวออกไปจากตรงนั้นทันทีเมื่อตั้งสติได้แล้ว ( อายสุดๆ)

ชุดกิ๊บเซต

1. กระเป๋าเป้สะพาย

2. เสื้อสีม่วง

3. ปลอกแขน

4. หมวกแก๊ป

RBS # 3 จับคู่

ถึงแล้วสินะ สวนลุงโชค ที่ ที่บรรดาอาสาจะใช้เป็นฐานปฏิบัติภารกิจ สวนลุงโชคในเวลานี้ช่างมืดยิ่งนัก มีเพียงแสงจากรถบัสทั้งสองคันที่ยังคงส่องสว่าง ร่วมกับตะเกียงแก็สไทยประดิษฐ์ เท่านั้น บรรดาทีมงานต่างพากันมารอต้อนรับสมาชิกอาสากันอย่างพร้อมหน้า พร้อมๆกับเสียงยินดีต้อรับสู่สวนลุงโชคดังขึ้นระงม เลยทีเดียว เหล่าอาสาต่างถูกจัดแบ่งไปตามสถานที่ต่าง ๆ กัน เพื่อเข้าสู่ที่พัก ในระหว่างทางเดินไปนั้น ตะเกียงแก็สไทยประดิษฐ์ที่เรียงตัวกันเป็นแถว แนวเดียวกับทางเดินนั้น ทำหน้าที่ส่องสว่างอย่างสุดกำลัง ช่างเป็นภาพที่สวยงามยิ่งนัก กลุ่มของพวกเรา อาสาชาย 24 คน ถูกพามาหยุดอยู่ที่หน้าบริเวณที่กางเต็นท์แห่งหนึ่ง ผู้นำทางบอกให้อาสาจับคู่กันตามเองใจชอบ เอาหละสิ จะคู่กะไครดี


คู่ที่หนึ่งผ่านไป สองผ่านไป สาม สี่ ห้า ผ่านไป ถึงผมแล้วนี่ เอ๋....ไครดีหว้า ทันใดนั้นเอง

ยง คู่กับผมนะ

อืม ๆ ก็ได้ครับ จัดแจงเข้าที่เต็นท์เป็นที่เรียบร้อย พร้อม ๆ กับการทำความรู้จักเพื่อนใหม่

หลังจาก ล้างหน้า แปรงฟัน ( ไม่อาบน้ำอะ) แล้ว ก็ถึงเวลาเอนกายนอนซะที เพราะตอนนี้ก็ กว่า สองนาฬิกาของวันใหม่เข้าไปแล้ว อากาศเย็นสบายดีจัง ขณะที่กำลังเพลินกับกอไผ่ที่เสียดสีกันส่งเสียง เอี๊ยดดดดด อ๊าดดดดด ตามจังหวะของแรงลมที่ปะทะ เจ้าเพื่อนใหม่ก็พูดขึ้นมาว่า

พี่.... ผมนอนกรนนะ!!!!!!!

!!!!!! ไม่เป็นไร ตามธรรมชาติ เลยน้อง พี่โอเค

ไวกว่าคำพูด (บร๊ะแล้ววววววววว แล้วมาเลือกฉันทำไมเนี้ยยยยยยยย)

RBS # 2 1-2 345 ออกเดินทาง

  RBS # 2  1 2 345

   หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า ลำดับการปรบมือเพื่อเริ่มสัญญาณ ว่า งานอาสา ได้กำลังจะเริ่มต้นขึ้น แล้วตอนนี้ เครื่องยนต์คำรามส่งเสียงดังก้อง รีดพละกำลังที่มีอยู่ส่งไปที่เพลาเพี่อขับเคลื่อนให้ตัวมันเองให้วิ่งไป พร้อมๆ กับเหล่าอาสากว่า 80 ชีวิต ที่ตั้งหน้าตั้งตารอที่จะได้ทำในสิ่งที่ตั้งใจไว้ (หลังจากที่เป็นผู้มีชัยในสุ่มเดาเพื่อคัดเลือกผู้เข้าร่วมโครงการ เฮอๆ)


ในระหว่างทางที่รถบัสคันโตกำลังทำงานของมันอย่างไม่มีการบ่นว่าเหนื่อยนั้น ภายในตัวรถตอนนี้มืดสนิท คงมีเพียงแสงไฟสลัวจากภายนอกตัวรถเล็กน้อยเท้านั้นที่ยังสามารถสาดแสงแยงตาบรรดาเหล่าอาสาให้พอระคายเคืองกันบ้าง ด้วยเหตุนนี้นี่เองที่ทำให้ไม่มีท่านใดตั้งวงเสวนาถึงเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นข้างหน้าเมื่อไปถึงจุดหมายเลย โดยเฉพาะเหล่าอาสาหน้าใหม่ที่ยังคงอยู่ในตั้งค่าตัวเองเป็นโหมดส่วนตัวเสียเป็นส่วนใหญ่ ยังคงมีเพียงเหล่าบรรดาทีมงานของ RBS และสมาชิกอาสาหน้าเก่าที่ได้เจอกันและก็ธรรมดาที่จะต้องมีเรื่องพูดคุยพอให้หายคิดถึง

ส่วนตัวผมเองนั้นไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้เมื่อนึกถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้น ผมนั่งโยกหัวไปพร้อม ๆ กับ การโยกตัวของรถที่เอียงซ้ายที ขวาที ครั้งแล้วครั้งเล่า รวมไปถึงแรงสั่นสะเทือนจากความไม่ราบเรียบของถนนที่กระทบล้อรถส่งผ่านมาถึงที่นั่งนั้นเอง ฉุดให้คิดได้ว่า จวนถึงที่หมายแล้วเป็นแน่นอน และ นั่นไงหละ เมื่อเสียงไฟภายในรถสว่างขึ้น พร้อมๆ กับความเร็วที่ค่อยๆ ลดลงเรื่อย ๆ จนกระทั้งจอดสนิทนั้นเอง


ถึงแล้วหละ สวนลุงโชค

RBS #1 ได้ไปกับเขาด้วย

RBS 1

ในขณะที่ผมกำลังดูโคนันถึงตอนไคลแมกนั้น เจ้าหนอเคี๋ยเพื่อนยากก็ร้องขึ้นด้วยความกังวาน ผมรีบคว้าขึ้นมาแนบหูทันที พร้อมๆ กับเสียงเพราะๆ ออกมาตามสัญญาณ


คุณ ยง ใช่ไหมครับ

ครับ ผม ยง ครับ

ยินดีด้วยนะครับ คุณได้เข้าร่วมโครงการกับ RBS ไปเขาแผงม้า

ห๊ะ ห๊ะ ห๊ะ อะไรนะครับ ผมออกอาการหูตึงตาลายขึ้นมาทันใด

ใช่แล้วครับ คุณยง ฟังไม่ผิดหรอกครับ ตกลงคอนเฟิร์มนะครับ เจอกันวันศุกร์ 18.30 นะครับ ที่ลานจอดรถโรงเบียร์ฮอร์นแลนด์

ครับ ครับ ครับ

“จิตอาสาเกิดขึ้นแล้ว แทบจะรอเวลาไม่ไหว อยากให้ถึงเวลาเดินทางเร็วๆจังเลย”